Cehennem Sürücüleri Motosiklet Kulübü

MIA

İKİ GECE ÖNCE

“Seni lanet olası fahişe!” diye bağırdı bana yumruğunu savururken.

Yumruklarını engellemeye çalıştım. Ama benden on kat daha güçlüydü. Vurmaya devam ederken, “Lütfen Caleb,” diye bağırdım.

“Başka erkeklerle flört etmek mi istiyorsun? Kimse senin gibi bir çöpü istemez. Sana çöplere ne olduğunu göstereceğim,” dedi başımda dikilerek.

Bilincim gidip gelmeye devam ediyordu; pes edip anneme kavuşma dürtüsü çok cazipti. Caleb’in elbisemi yırtıp açan ellerini üzerimde hissettim.

“Hayır, Caleb. Dur lütfen, seni seviyorum.” Savaşmaya, uyanık kalmaya, onunla mücadele etmeye çalıştım.

İşini bitirdiğinde sanki içime bir bıçak saplanmış gibi hissediyordum.

Yavaşça bilinçsizliğe doğru kayarken, birinin beni kaldırıp bir yatağa yatırdığını hissettim.

Bu ışığı ara sıra görüyordum. Ona doğru gidip gitmemek konusunda tam olarak emin değildim. Ama bana sıcacık hissettiriyordu.

“Hanımefendi, beni duyabiliyor musunuz? Hanımefendi, bana isminizi söyleyebilir misiniz?” diye seslendi uzaklardan bir ses.

“Mia... Mia Rodgers,” diye fısıldadım belli belirsizce.

BOBBY

GÜNÜMÜZ

“Bana kızımın nerede olduğunu ne zaman söyleyeceksiniz?” diye bağırdım hemşireye.

“Efendim, lütfen sakin olun ve oturun, yoksa sizden dışarı çıkmanızı isteyeceğim.”

Bu hemşire beni sinirlendiriyordu.

“Sakinleşmeyeceğim ya da oturmayacağım. Sabahın ikisinde Mia’mın burada olduğunu haber veren bir telefon aldım. Şimdi lütfen bana odasının yerini gösterir misiniz?”

“Sizi neredeyse iki gece önce aradık efendim,” dedi hemşire. Gözlüğünü takıp önce önündeki kâğıda, sonra da bana baktı.

“Hanımefendi, beni dinleyin. Güney Kaliforniya’dan yeni geldim. Buraya kadar uzun bir yolculuk oldu. Şimdi lütfen bana kızımın nerede olduğunu söyleyin.” Sabrım taşıyordu.

“Pekâlâ. Asansörle beşinci kata çıkın, yoğun bakım ünitesine ulaşacaksınız. Oraya vardığınızda önce sola, sonra sağa dönün. Oda numarası 217A,” diyerek sonunda yolu tarif etti.

“Teşekkür ederim,” dedikten sonra, hemşirenin tarif ettiği yöne koşmaya başladım.

Sonunda asansörden çıktım, yoğun bakım ünitesindeydim. Hemşirenin bana söylediği gibi önce sola, sonra sağa döndüm. 217A numaralı oda karşımda belirdi.

Derin bir nefes alarak kapıyı açtığımda prensesimin hastane yatağında yattığını, burnunda oksijen tüpü olduğunu, alçıya alındığını ve yüzünün morardığını gördüm.

Yanına oturup elini tuttum ve on yıl sonra ilk kez ağladım.

“Efendim, merhaba, ben Dr. Taylor. Kızınızın doktoruyum.” Bir bilim laboratuvarından çıkmış gibi görünen genç ve sıska bir adam odaya girmişti.

“Adım Bobby. Lütfen, kızıma ne olduğunu söyleyebilir misiniz?” diye sordum kendimi kaybetmemeye çalışarak.

Dr. Taylor dosyasına bakarak kızıma ne olduğunu açıkladı.

“Memnun oldum efendim. Kızınız iki gece önce buraya getirildi. Ölesiye dövülmüştü. Dört kaburgası hasar görmüş; dayaktan dolayı epey kan kaybetmiş ve göğsünde büyük bir kesik var.”

“Sağ eli iki yerden kırılmış; ileride ameliyat olması gerekebilir. Ama iyileşmesine bağlı. Ayrıca efendim, bunu size bildirdiğim için üzgünüm; bazı yırtılmalar bulduk. Aynı zamanda tecavüze uğradığını düşünüyoruz. Çok üzgünüm.”

Birinin prensesime dokunduğuna inanamıyordum; onun yanında olabilmek için öfkemi kontrol etmeliydim.

“Prensesimle ilgilendiğiniz için teşekkür ederim doktor,” diyerek ayağa kalkıp elimi uzattım.

“Sorun değil efendim. Bu benim işim. Onu kontrol etmek için daha sonra geri geleceğim; yakında uyanır.” Elimi sıktı ve odadan çıktı.

“Prenses, böyle olduğu için çok üzgünüm. Seni korumak için orada olamadığım için özür dilerim. Artık buradayım prenses. Baban yanında.”

Tekrar oturup elini tuttum. Gözümden bir damla gözyaşı dökülürken elini dudaklarıma götürdüm.

Kulüpten ve bazı arkadaşlardan, Mason’dan bahsettim; o benim sağ kolum, başkan yardımcım ve Mia’nın dayısıydı. Mia doğduğu günden beri sadece beni değil, Mason’ı da parmağında oynatıyordu.

Bir saat önce Mason’ı arayıp ona haber verdim; bana yola çıkacağını söyledi.

“Seni çok seviyorum prenses. Eskisi kadar yanında olamadığım için üzgünüm. Sen büyürken, annen öldükten sonra bunu çok sık tekrar etmedim ama ona çok benziyorsun. Mia, annen seninle gurur duyardı. Ben de seninle gurur duyuyorum prenses.” Saçlarını yüzünden uzaklaştırdım.

Birkaç saat sonra Mason nefes nefese odaya girdi ve prensesimizin kolunda alçı ve burnunda oksijen tüpüyle yüzü morarmış bir şekilde uyuduğunu görünce donup kaldı. Gözlerini ondan ayırmadan yavaşça bana doğru yürüdü.

Onu suçlayamazdım. Buraya geldiğimden beri ben de şaşkındım.

“Bobby, ne olmuş?” diye sordu Mason yanıma otururken.

“Hiçbir fikrim yok. Henüz uyanmadı.”

Mason’a doktorun söylediklerini aktardım.

“Doktor neredeyse ölene kadar dövüldüğünü, epey kan kaybettiğini ve göğsünde bazı kesikler olduğunu söyledi. Elinden ameliyat olması gerekebilirmiş; iki yerden kırılmış. Dört kaburgası hasar görmüş. Ayrıca, dedi ki...”

“Ne dedi? Ne dedi Bobby?” diye sordu Mason.

Derin bir nefes aldım ve önce prensesime sonra da Mason’a baktım.

“Hasta herifin teki ona tecavüz etmiş.” Bu cümleyi kurduğuma bile inanamıyordum. Angel’ın başına gelenlerden sonra, bunun prensesimin başına gelmeyeceğine yemin etmiştim.

“Kimmiş bu herif?” Mason’ın öfkesi ortaya çıkmaya başlamıştı.

“Bilmiyorum. Ama emin ol Mason, bunu öğreneceğiz,” dedim kızıma bakarak.